Maagdilatatie-volvulus is een acute, levensbedreigende aandoening bij de hond. De opgezette maag drukt enerzijds op het middenrif en bemoeilijkt de ademhaling, maar drukt anderzijds ook belangrijke bloedvaten dicht en hindert zo de correcte werking van het hart.

Zonder behandeling is de aandoening op zeer korte tijd dodelijk. De eerste hulp bestaat uit het behandelen van de shocktoestand en het stabiliseren van de patiënt. Daarnaast zal een poging worden gedaan de maagomvang te verkleinen (decompressie). Nadien zal een operatie volgen om de maag weer in de correcte positie te leggen en permanent tegen de buikwand te fixeren. Ook wordt gekeken naar schade aan de maagwand of andere organen (milt). Mits een correcte en tijdige shockbehandeling en spoedig chirurgisch ingrijpen zal de overlevingskans 80 – 90 % bedragen.

Zowel honden als katten kunnen vreemde dingen opeten. Deze voorwerpen komen in het maagdarmkanaal (de gastro-intestinale tractus) terecht waar ze een obstructie (partiëel of totaal) kunnen veroorzaken. Deze patiënten hebben een verhaal van (intermitterend) braken, niet meer willen eten, lusteloos en buikpijn. Zowel het verhaal, het klinisch onderzoek (de buikpalpatie) en de medische beeldvorming (radiografie en echografie) spelen een voorname rol in de diagnose. De aangewezen behandeling is een chirurgische ingreep. Hierbij wordt het vreemde voorwerp verwijderd, al dan niet met wegname van het darmsegment (naargelang de levensvatbaarheid). De prognose, mits chirurgie, is goed wanneer er zich geen peritonitis heeft voorgedaan.

Bij de hond en de kat worden baarmoederontstekingen, naargelang de oorzaak, opgesplitst in twee verschillende vormen. De eerste vorm is deze waarbij de ontsteking wordt veroorzaakt door de aanwezigheid van bacteriën. We spreken dan van een pyometra. Wanneer de ontsteking te wijten is aan veranderingen in de wand van de baarmoeder op hormonale basis spreken we van Cysteuze Endometrium Hyperplasie (C E H). Deze vorm zien we dan ook vooral bij oudere teven die reeds vaker een loopsheid heben doorgemaakt. De aandoening wordt door middel van een algemeen klinische onderzoek, bloedonderzoek, radiografie en/of echografie gesteld De juiste behandelingswijze en het tijdsverloop ervan, zal worden afgestemd op de individuele patiënt. De chirurgische behandeling bestaat uit het verwijderen van eierstokken en baarmoeder (ovariohysterectomie) De prognose is uitstekend, op voorwaarde dat door de bacteriën geen schade werd aangericht aan andere organen (vooral nierfalen is een gevreesde zeer ernstige complicatie) of dat er lekkage van hacteriën naar de buikholte is.

Blaasstenen ontstaan doordat de urine verzadigd geraakt met kristalvormende substanties, doordat er een tekort is aan inhibitoren in de urine en veel hangt van de pH en het soortelijk gewicht van de urine. Calciumoxalaten, struvieten, cystine en ammoniumuraten zijn de meest voorkomende blaasstenen. Afhankelijk van de grootte kunnen struvieten via een aangepast dieet opgelost worden, maar vanaf een bepaalde grootte is het bij elke vorm noodzakelijk om via chirurgie de stenen te verwijderen. Postoperatief is het aangewezen om de stenen door het labo te laten onderzoeken om de dieren op een aangepast preventief dieet te zetten. Diagnose is mogelijk door RX, am dan niet met contrast, echografie en wij beschikken hiervoor eveneens over videoendoscopisch materiaal.

PORTOSYSTEMISCHE SHUNT

BOS

SPLENECTOMIE

PERINEAAL BREUK

De perineaalbreuk is een breuk of hernia in de spieren die de anus en het rectum ondersteunen (het diafragma pelvis). In deze breuk kunnen bekken- en/of buikorganen terechtkomen. Meestal betreft het dan vetweefsel uit het bekkenkanaal, echter ook de blaas, prostaatweefsel (de prostaat zelf of prostaatcysten) en zelfs darmen kunnen in deze hernia worden geperst. De diagnose kan in de meeste gevallen eenvoudig met rectaal onderzoek worden gesteld. Bij verdenking op blaasprolaps kan echografie interessante info opleveren.

De beste behandelingswijze en het tijdsverloop ervan zal worden afgestemd op de individuele patient, éénzijdig of beiderzijds opereren, al niet niet gesupplementeerd met een buikoperatie om darm en/of blaas vast te leggen). De huidige operatietechmek waarbij gebruik wordt gemaakt van de transpositie van de rn. obturatonus (bekkenbodemspier) biedt goede en voorspelbare resultaten in de handen van een ervaren chirurg (succesratio > 80%). Voor beginnende chirurgen is er een steile leercurve met een grote verscheidenheid aan mogelijke complicaties.

Een hernia diafragmatica is een aandoening waarbij er een scheur aanwezig is in het middenrif. Doorheen deze scheur kunnen buikorganen in de borstkas terechtkomen. De belangrijkste oorzaken voor het ontstaan bij hond en kat zijn aanrijdingen of een val van grote hoogte. Anderzijds kan deze aandoening ook aangeboren zijn of al in mindere mate voorkomen, wat dan verder openscheurt bij een trauma.

Klinische symptomen zijn een moeilijke ademhaling (dyspnee). Mogelijk kunnen er echter ook andere verwondingen aanwezig zijn. De aandoening is levensbedreigend. Een normale functie van het ademhalingsstelsel kan enkel worden bekomen door het middenrif chirurgisch te hersteIlen Het juiste moment van chirurgisch ingrijpen is belangrijk en er moet aandacht worden geschonken aan andere afwijkingen en eventuele complicaties.

Urethrostomie is een techniek die vaak gebruikt wordt om de mannelijke (peniele) urethra kort te sluiten. Dit kan noodzakelijk zijn wanneer het plassen wordt verhinderd door vernauwingen (stricturen ), stenen of tumoren. Deze techniek wordt tegenwoordig minder toegepast omwille van mogelijkheden tot conservatief behandelen van blaasstenen met dieetvoeding. Echter voor katers die meermaals een urinaire obstructie van de lagere urinewegen hebben gehad (FLUTD of Feline Lower Urinary Tract Disease) biedt een urethrostomie meestal wel een permanente oplossing. Ook bij honden en dan vooral bij de reu, komen stenen en obstructies van de lagere urinewegen voor. Bepaalde rassen zijn hier gevoeliger voor. De prognose na de chirurgische ingreep is goed, wel is er een grotere gevoeligheid op de mogelijke ontwikkeling van urineweg  infecties.

Oorontstekingen zijn een vaak voorkomend probleem bij hond en kat. In de meeste gevallen gaat het om een ontsteking van de uitwendige gehoorgang (otitis externa) waarbij een medicamenteuze behandeling volstaat als therapie. Bij recidieven is extra onderzoek nodig en vaak ook een andere behandeling. Door radiografie kan het middenoor (met de bulla tympanica) met een open mond opname in beeld worden gebracht. Indien er hierop afwijkingen te zien zijn is het aangewezen om de bulla (rotsbeen) chirurgisch te benaderen en ter plaatse alles proper te maken. Bij heldere, normale bullae wordt er via een camera in het oor naar poliepen gezocht die via deze camera kunnen worden verwijderd. In sommige gevallen is de externe gehoorgang zodanig geïnfecteerd dat het beter is om deze volledig te verwijderen.

Gecastreerde katers hebben meer kans op de vorming van struvieten dan intacte katers. Deze kristallen kunnen ervoor zorgen dat de urethra obstrueert en dat de urine zich in de blaas blijft stapelen. Dit is een urgente situatie waarbij eerst getracht wordt om de blaas te sonderen. In primaire gevallen is dit genoeg maar bij recidieven of in gevallen waarbij sondage niet mogelijk is is het alternatief de penis te amputeren. Preventief kan de kat op een struvietsparend dieet worden gezet.