De patella of knieschijf is een verbening van de eindpees van de quadricepsspier bedoeld om rechtstreekse wrijvingseffecten van de pees over het einde van het dijbeen de vermijden. Hiertoe is de knieschijf bekleed met een laagje kraakbeen en glijdt ze in een eveneens met kraakbeen beklede groeve van het dijbeen, die tijdens het opgroeien ontstaat doordat daar door de druk minder groei is en ernaast meer groei. Teveel wordt gedacht dat patellaluxatie voornamelijk wordt veroorzaakt door een te ondiepe groeve, terwijl dit eerder een gevolg is van het feit dat de knieschijf door een slechte uitlijning van het lidmaat niet mooi in het midden van het dijbeen glijdt . In de meeste gevallen wordt dan ook  de groeve uitgediept al dan niet in combinatie met een verplaatsing van de aanhechting van de pees. In werkelijkheid is de patella vaak het slachtoffer van standafwijkingen waardoor ze uit haar normale verloop geforceerd wordt. LPL staat voor laterale patellaluxatie (naar de zijkant van het lichaam), MPL voor mediale (naar de binnenkant van het lichaam).

 

‣ retroversie van het femorale hoofd geeft MPL

 

‣ torsie in de distale femur (interne torsie geeft MPL, externe LPL)

 

‣ varus/valgus van de distale femur geeft resp MPL/LPL

 

‣ echte genu varum/valgum resp MPL/LPL

 

‣ abnormale positie van de tuberositas tibiae waar de patellapees aanhecht (laterale stand geeft LPL, medial (MPL)

 

‣ endo- exotorsie van de distale tibia (MPL/LPL)

 

STEEDS moet worden gecontroleerd of er geen gelijktijdig probleem is met de voorste kruisband: deze stabiliseert immers het onderbeen (tibia) tegen interne rotatie. Als die stabilisatie er niet meer is en het onderbeen naar binnen draait (interne rotatie), draait de aan hechting van de patellapees mee naar binnen en krijg je MPL. Dit zie je typisch bij grotere rassen die als ze al enkele jaren oud zijn, plots patellaluxatie beginnen te vertonen.

In dergelijke gevallen dien je ook het voorste kruisbandprobleem gelijktijdig aan te pakken.

Het is duidelijk dat deze gevarieerde pathogenese aanleiding zou moeten geven tot een even gevarieerde aanpak, aangepast aan de oorzaak.

In onze praktijk streven we na om de pathogenese specifiek in het geval van uw dier, door een nauwgezet preoperatief onderzoek, te achterhalen. Indien de standafwijking binnen bepaalde normen valt gebruiken we de traditionele technieken (trochleoplastie, verplaatsing van de tuberositas tibiae en aanspanning van de peesplaat aan de tegenovergestelde kant van de luxatie. Indien echter de standafwijking boven een bepaalde norm valt zullen wij u adviseren om het probleem bij de bron aan te pakken en de standafwijking te corrigeren op het niveau van de beenderen die het probleem veroorzaken. Het is immers logisch dat een knieschijf die in een diepere groeve geforceerd wordt, maar die nog steeds krachten ondervindt die haar te hard tegen een van de zijkanten drukt, op een langere termijn arthrose en kraakbeenschade veroorzaakt.

Na zorgvuldig uitmeten op de CT scan (alternatief digitale computerbeelden) worden de beenderen gecorrigeerd.

 

 

 

 

 

 

 

 

MEER THEORETISCHE ACHTERGROND