Dit geleidelijke proces heeft een ontstekingsreactie van de kruisband zelf, kapsel en gewrichtsslijmvlies tot gevolg en veroorzaakt eveneens kraakbeenschade door de constante aanwezigheid van ontstekingsstoffen met degeneratie en arthrose tot gevolg. Eén van de eerste dingen die je ziet en waarop eigenaars vaak bevestigen dat dit al lang zichtbaar is wanneer je ernaar vraagt, is dat hun dier vaak de eerste passen na rechtstaan stijf is en ook schuin gaat zitten (niet met het zitvlak op de hielen, maar met de poten weggestoken naar opzij om de knie niet volledig te moeten buigen). De alsmaar toenemende instabiliteit van de knie veroorzaakt tractie op alle stabiliserende structuren zoals gewrichtsbanden, meniscus, kapsel en op zijn botaanhechting. In sommige gevallen gaat uiteindelijk door een laatste overbelasting de kruisband doorscheuren. Deze langzame ontstaansgeschiedenis verklaart waarom patiënten vaak reeds erge arthrose van de knie hebben op het moment dat ze worden aangeboden met een recent volledig doorgescheurde kruisband. Onderliggende anatomische oorzaken die deze problematiek in de hand werken zijn o.a. een steil tibiaal plateau, endotorsie van de distale tibia, genu varum („O-knieën), interne rotatie van het onderbeen.

Het moment dat de kruisband volledig doorscheurt komt de meniscus zwaar onder druk, waardoor het pijnniveau een piek vertoont, die nog des te erger wordt indien de meniscus daadwerkelijk scheurt.

In vele gevallen zien we  honden met een gezwollen knie waarvan de eigenaars vertellen dat ze moeilijker rechtstaan, bij zit de knie niet volledig plooien, sporadisch manken (vooral kort na rechtstaan), moeilijker springen, … Dit zijn chronisch partiële kruisbandletsels die nog niet volledig zijn doorgescheurd maar voor een chronisch ontstekingsproces van het kniegewricht met pijn, zorgen. Bij sommige rassen (Stafford, Dobermann, Bouvier, Duitse Dog,…) kan dit proces lang doorgaan vooraleer de kruisband volledig scheurt, met vergevorderde arthrose tot gevolg.

In het verleden werden er enkel kruisbandvervangende technieken gebruikt, tot de Amerikaanse dierenarts Barclay Slocum de werkelijke pathogeneses achterhaalde.

 

-  te steile helling van het tibiale plateau

 

-  endotorsie van de distale tibia

 

-  genu varum

 

-  interne rotatie van het onderbeen

 

-  te rechte stand van het achterbeen (met een dynamische exorotatie van het onderbeen tijdens gang )

 

-  …

 

De techniek die in onze ervaring de beste resultaten geeft met een breedste waaier aan mogelijkheden voor gelijktijdige standcorrectie is TPLO